W kierunku Sopotu

Po małej przerwie po pracy postanowiliśmy wybrać się w trójkę na rower. Plan początkowy zakładał kierunek Krykulec. Na wysokości zapory ziemnej przejechaliśmy na drugą stronę lasu i wjechaliśmy na czerwony szlak. Do Sopotu nie było daleko, więc tam postanowiliśmy dojechać i wrócić głównymi ścieżkami do domu. Ta część czerwonego szlaku, która dziś pokonywaliśmy była łatwa i przyjemna a przy tym dość szybka.

Powtórka trasy Skandii

Niema jak skoczyć na rowerek po pracy ;) więc zgodnie z tą myślą skoczyliśmy w kierunku Gdańska. Punktem docelowym było miejsce gdzie tydzień temu mieściło się miasteczko Skandii. Jazda przez boczne uliczki wymaga dużo uwagi i oczu dookoła głowy. Najeżona wyjazdami ulica może być miejscem niemiłego spotkania rowerzysty z samochodem. Będąc na miejscu skierowaliśmy się do lasu, aby przypomnieć sobie trasę maratonu. Dziś podjazd był bardziej stromy niż tydzień temu :P Niby dziś miałem już parę kilometrów w nogach ale to raczej niewiele. Dopiero dziś było widać jak wyścigowa adrenalina potrafi napędzać. Pomimo złych warunków pogodowych w zeszłą sobotę jechałem zdecydowanie szybciej. Kiedy dojechaliśmy na szczyt górki skierowaliśmy się w lewo i okazało się, że już nie jedziemy po trasie wyścigu, ale chwilę później trafiliśmy na odcinek pokonywany w zeszłą sobotę. Ten stan nie trwał zbyt długo i znowu jechaliśmy przed siebie gdzie koła poniosą. Tak zatoczyliśmy małe kółko i znaleźliśmy się na dole podjazdu, z którego wyruszaliśmy w poszukiwaniu trasy Skandii.

Do pracy

Zamiast procesji

Dni takie jaki dziś powodują, że dodatkowy dzień wolny można wykorzystać na wykręcenie paru dodatkowych kilometrów ;) Z Centrum postanowiliśmy pojechać w kierunku działek leśnych. Tam znaleźliśmy żółty szlak i postanowiliśmy przez chwilę kierować się nim. Po minięciu cmentarz wito mińskiego trafiliśmy na bardzo kamienisty odcinek prowadzący wzdłuż małego wąwozu. Kamieni było tak dużo, że przypuszczalnie nie znajdowały się tu bez powodu. Na wysokości Wiczlina postanowiliśmy kierować się między polami a nie szlakiem, który skręcał między drzewa żeby wykorzystać słońce, które wyszło zza chmur i zaraz miało schować się ponownie za ciemnymi chmurami, które widzieliśmy na horyzoncie. Od wieży nadawczej koło Chwaszczyna skierowaliśmy się do giełdy towarowej boczną ulicą między gospodarstwami. Na Dąbrówce wjechaliśmy na niedawno ukończoną asfaltową ścieżkę rowerową. Zjechaliśmy do Orłowa, gdzie postanowiliśmy zakończyć rowerowanie na dziś i wróciliśmy prosto do Centrum.
Pomimo, że Skandia był prawie tydzień temu to w dalszym ciągu odczuwam ją w nogach. Trzeba było w tą sobotę pomimo niesprzyjającej pogody wrócić do domu na kołach żeby rozjechać się trochę. Dziś każda górka była większa niż zwykle i jakoś szybciej męczyłem się, ale dobrze, że wyszliśmy na rower bo muszę rozjeździć się jeśli w niedzielę chcemy pojechać Gdynia – Hel – Gdynia.

Gdzieś, całkiem niedaleko, koło Gdyni © Duch

Koza :) © Duch

Skandia Gdańsk 2011

W zeszłym roku z przyczyn niezależnych nie udało mi się wystartować w Skandii, ale w tym roku wszystko wskazywało, że uda mi się wziąć udział w maratonie. W piątek pojechaliśmy do Gdańska żeby dokonać rejestracji i odebrać numer startowy. Rano padał deszcz i zastanawiałem się czy tak będzie aż do sobotniego startu jednak opady były krótkie i nie zapowiadały utrudnień na trasie. Miasteczko wyścigów kończyło budować się. Trochę osób dokonywało rejestracji i odbierało numery. Zarejestrowałem się i po odebraniu pakietu startowego i numeru wróciliśmy do domu. Sobotni poranek przywitał rowerzystów dużym zachmurzeniem i przewidywanymi opadami deszczu. Było dość chłodno. W Oliwie wysiadałem z skm w lekkim deszczu. Po niedługiej jeździe byłem już na miejscu startu. Było jeszcze dość wcześnie, ale wolałem mieć zapas czasu. Kręciłem się powoli po miasteczku. W namiocie Shimano można było wyregulować przerzutki, ale ja z działania mojego napędu byłem w 100% zadowolony i nie skorzystałem z takiej możliwości. Zbliżała się godzina startu i organizatorzy przez nagłośnienie poinformowali żeby zacząć ustawiać się w swoich sektorach startowych. Przed ustawieniem się w sektorze zdjąłem ciepłą koszulkę i zostałem w letnich ciuchach. Jako że jechałem dystans Mini to musiałem ustawić się prawie na samym końcu peletonu. Na samym początku startowali zawodnicy na dystansie Grand Fondo a za nimi dystans Medio. W każdym dystansie na początku ustawiali się zawodnicy zgodnie z klasyfikacją generalną. Jako, że był to mój pierwszy start to musiałem ustawić się na samym końcu. Start opóźniał się i zaczęło robić mi się bardzo zimno ,ale w końcu ruszyliśmy. Początek trasy przebiegał po asfaltowej drodze. Zaraz za startem było dość wąsko, ale dalej już było szerzej. Tempo nie było złe jak na taką ilość rowerów. Na początku nie mogłem odnaleźć się w takiej masie rowerów i zabrać się za wyprzedzanie. Chciałem złapać swoje tempo żeby spokojnie dojechać do końca wyścigu a nie 1 km przed metą paść z wycieńczenia. Starałem się jechać aktywnie i trzymać tempo. Na płaskich odcinkach jechałem w granicach 30-35 km/h a na zjadach po wyhamowaniu miałem prędkości nawet w okolicach 45 km/h. Dobrze, że mój licznik nie rejestruje prędkości maksymalnej bo pewnie pokazałby coś około 60 km/h ;) Gorzej było na podjazdach. Przy takiej frekwencji na trasie każdy podjazd wymagał wprowadzenia roweru. Tworzyły się kolejki i wolałem stracić parę sekund niż przebijać się za wszelką cenę ryzykować wywrotkę w błoto. A skoro już jesteśmy przy błocie to parę słów na temat nawierzchni. Poza początkowym i końcowym odcinkiem trasa prowadziła szlakami leśnymi o różnej szerokości. Cześć z nich to typowe single track, ale jeśli ktoś bardzo chciał to mógł wyprzedzić. Pozostała część trasy była stosunkowo szeroka i miejscami mogło spokojnie jechać koło siebie nawet trzech rowerzystów. Podjazdy nie były szczególnie trudne czy długie. Poza ostatnim podjazdem i zjazdem myślę, że wszystkie pozostałe pokonałbym na kołach gdybym tą trasę jechał sam. Zjazdy były momentami bardzo szybkie i trzeba było uważać żeby zmieścić się w następujących po nich zakrętach. Na trasie było jedno przewrócone drzewo, które trzeba było pokonać górą i parę miejsc gdzie trzeba było objechać bokiem. Było parę umocnionych miejsc przez, które przy dużych opadach przepływa woda i ze względu na ich ukształtowanie trzeba było zachować szczególną ostrożność przy pokonywaniu ich z dużą prędkością. Na trasie znalazł się też przejazd przez strumień i dwa bufety. Praktycznie przez cały czas przejazdu padało. Raz opady były minimalne, ale chwilę potem opady stawały się całkiem intensywne. Pomimo tego trasa była całkiem przejezdna. Praktycznie tylko na jednym podjeździe i jednym miejscu na płaskim odcinku błoto mocno dawało się we znaki. Na reszcie trasy nie stanowiło znaczącego utrudnienia. Dało się wyczuć zwiększony opór, ale nie było to nie wiadomo co. Tylko jeden odcinek zapamiętałem, jako bardzo nierówny i nie mogę powiedzieć, że to zasługa mojego amortyzatora, bo on zwyczajnie nie działa. Na jednym z pierwszych z zakrętów po opuszczeniu asfaltu prawie wyleciałem z trasy wiec następne zakręty pokonywałem trochę wolniej. Na podjazdach odpoczywałem, bo podbieganie z rowerem było jednym sposobem pokonywania tych zatłoczonych podjazdów. Dłuższą chwilę jechałem za jednym zawodnikiem i nie mogłem zdecydować się kiedy go wyprzedzić. Nie zrobiłem tego na prostym odcinku i spróbowałem sił na zakręcie. Zwykły zakręt o 90 stopni, ale opuszczałem go prostopadle do zamierzonego kierunku bo za szybko wjechałem na początku ale na szczęście udało mi się wyprowadzić rower. Na punkcie pomiaru czasu byłem 305. Nadrobiłem na trasie i wyścig ukończyłem na 206 pozycji w klasyfikacji generalnej. Dało mi to miejsce 191 wśród mężczyzn i 43 w mojej kategorii wiekowej. Czas od startu do mety wyniósł 1:30:47 czyli tak jak zakładałem zmieściłem się w półtorej godziny. Sam czas jazdy miałem krótszy o jakieś dwie minuty, ale chwila zatrzymania przy bufecie i czy na rozpakowanie batonika i powrót po zgubiony bidon robią swoje. Plan został zrealizowany w 100% Na metę wjechałem szczęśliwy i miałem jeszcze tyle sił, że gdybym mógł to chyba bym pojechał dystans Medio. Może mogłem gdzieś pojechać szybciej czy wyprzedzić jeszcze kogoś i wykręcić jeszcze lepszy czas. Nie pamiętałem na tyle dobrze profilu trasy i chciałem uniknąć sytuacji, w której początek trasy pojechałbym bardzo szybko a ostatni kilometr walczyłbym żeby nie spaść z roweru a tak przejechałem cały dystans równym tempem. Nie jechałem piknikowo, ale też nie jechałem tak żeby wypruć sobie żyły. Jechałem przede wszystkim tak żeby czerpać przyjemność ze ścigania się. W końcu to był mój pierwszy wyścig na takim dystansie i cieszę się, że dojechałem go do końca w takiej kondycji. Nie mogę doczekać się kolejnego startu w podobnej imprezie. Niestety nie mogę pozwolić sobie na dalszy wyjazd na start, więc najbliższy maraton, w którym mogę wystartować to maraton gdyński 2 października. Na metę wjechałem w strugach deszczu ale byłem tak podekscytowany wydarzeniami, że nie zwracałem uwagi na takie detale ;) Udałem się na posiłek regeneracyjny. Zamiast grillowanego mięsa wybrałem coś bardziej rowerowego, czyli makaron z parmezanem, który smakował mi jak nigdy. Przyjrzeliśmy się dekoracji najmłodszych zawodników. Dobrze, że miałem suchą ciepłą koszulkę na przebranie, bo rozgrzanie zaczęło ustępować wychłodzeniu i musiałem szybko przebrać się i ustawić w kolejce do mycia rowerów.

Elita © Duch

Na ostatniej prostej © Duch

Szybszy niż aparat © Duch

Radość ma mecie © Duch

Z osobistą trenertką :) © Duch

Też dwa koła ale z silnikiem :P © Duch

Pachołek

O 17 udało się nam wybrać na rower w trójkę. Chcieliśmy sprawdzić nowy rower więc postanowiliśmy wybrać się na Pachołek. Żeby wycieczka nie była zbyt nudna pojechaliśmy przez Krykulec i Gołębiewo a do samego Pachołka zajechaliśmy od strony Osowej. Po zejściu z wieży i ruszeniu w drogę powrotną, którą również chcieliśmy pokonać lasem spotkała nas przykra niespodzianka. Przednie koło nie miało powierza ale na szczęście to nie było moje koło :P Zabraliśmy się za łatanie dętki. Trudów pracy nie wytrzymała pompka, którą na szczęście udało się później naprawić w domu. Po zakończonym łataniu postanowiliśmy wrócić do domu przez miasto.

Wielka ucieczka

Od samego rana było gorąco i zapowiadało się na burzę. Spotkałem się z Agalu na stacji benzynowej i jak zobaczyliśmy, co dzieje się na horyzoncie postanowiliśmy bez chwili zwłoki ruszyć do domu. Czarne niebo pomiędzy Gdynią a Gdańskiem nie wróżyło nic dobrego. Żeby dojechać szybko i bezpiecznie zamiast lasem jechaliśmy głównymi ulicami i chodnikami. Boczne porywy wiatru bardzo utrudniały jazdę i podnosiły tumany piachu, który wciskał się w oczy. Na wysokości Karwin myśleliśmy, że nie damy rady uciec, bo jechaliśmy dokładnie w kierunku najciemniejszych chmur. Na szczęście deszcz nie spadł. W Kacku chodniki były mokre i tak aż do samego Centrum. Musieliśmy uciec przed deszczem przed Gdynią i nie zdążyliśmy na deszcz w Centrum :P

Wielkie święto pomorskich rowerzystów

Jak co roku w czerwcu odbył się Wielki Przejazd Rowerowy jednak w tym roku był to przejazd jubileuszowy, bo już XV. W tym roku był to pierwszy przejazd metropolitalny a nie tylko gdański. Tradycyjnie z Gdańska wyruszył peleton w kierunku AWFiS a drugi peleton ruszył z Wejherowa. Dołączali się do niego rowerzyści z Redy, Rumi i następnie dołączyliśmy my na Skwerze Kościuszki. W Sopocie dołączyła ostatnia grupa rowerzystów. Dojechaliśmy na miejsce zaczął się piknik, który jak co roku wyglądał tak samo czyli było przedstawienie postulatów środowiska rowerowego, wręczenie złotej szprychy oraz konkurs na najlepiej przebranego rowerzystę. O 14:30 mieliśmy wyruszyć na piknik, któremu patronował portal rwm.org.pl ale cała impreza miała poślizg więc wyjazd na piknik również przesunął się w czasie. Wyruszyliśmy spod pobliskiej stacji benzynowej przez wzniesienie Pachołek i dalej ścieżkami Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego w kierunku Osowej. W Osowej zatrzymaliśmy się żeby każdy mógł zrobić drobne zakupy i po dość długim postoju wyruszyliśmy w dalszą drogę na docelowe miejsce pikniku. Tak samo jak w zeszłym roku piknik odbywał się nad jeziorem Wysockim. Na miejscu prawie każdy wybrał się do lasu, żeby przynieść trochę chrustu na ognisko. W lesie było strasznie brudno. W zeszłym roku było tu całkiem ładnie a teraz przypominało to wysypisko śmieci. Czas mijał i ognisko powoli dogasało przyszła, więc pora na pamiątkowe zdjęcie po, którym prawie wszyscy skierowali się już do domów. Pojechaliśmy przez Osową gdzie wjechaliśmy do lasu i kręcąc się po ścieżkach dotarliśmy Źródła Marii skąd przez Krykulec zjechaliśmy do domu.

Na zakończenie parę słów na temat nowej opony ;) Jestem bardzo zadowolony z zakupu. Trakcja w terenie a zwłaszcza na piasku poprawiła się znacząco. Teraz po prostu jadę prosto przed siebie a nie walczę z myszkującym tyłem. To dzięki temu, że nowa opona ma bieżnik symetryczny a nie z przesunięciem dwóch stron. Opona chyba jest minimalnie głośniejsza i stawia minimalnie większy opór, bo niema pełnego paska gumy na środku, ale to nie stanowi dla mnie żadnego problemu. Najważniejsze jest to, że opona jest zdecydowanie bardziej przewidywalna i zakręty mogę pokonywać zdecydowanie szybciej :)

Fatum

Dziś jadąc do pracy miałem całkiem niezłe tempo i nic nie zapowiadało tego, co stało się przed wierzą nadawczą w Chwaszczynie. Usłyszałem dziwne ocieranie i zaraz zatrzymałem się. Znowu nie mam ciśnienia w tylnym kole. Czemu jakoś mnie to nie dziwi :P ale czekała mnie przy tym mała niespodzianka. Dziura nie była spowodowana kamieniem tylko puściła opona i powyżej felgi było widać osnowę opony. Zapasową dętkę miałem w plecaku, ale przy takiej awarii wymiana nie miała sensu. Nie miałem zbyt wiele czasu, więc prawie całą pozostałą drogę do pracy pokonałem jadąc całkowicie bez powietrza. Wiadomo, że jechałem ostrożniej i wolniej, ale obawiałem się, że i tak felga będzie do prostowania, ale koło spisało się na medal i nie było zupełnie nic po nim widać. Było tak samo proste jak przed awarią. Parę godzin później odwiedziła mnie Agalu z nową oponą ;) a niedługo potem na obręczy dumnie błyszczał nieskazitelną czernią Smart Sam. Od dawna przymierzałem się do wymiany opony, bo ta, którą miałem miała już swoje lata. To była oryginalna opona od tego roweru. Przeleżała na balkonie parę lat i ostatnio często była zdejmowana do łatania dętek, więc i jedno i drugie nie przysłużyło się jej zbyt dobrze. Szczęście w nieszczęściu, że awaria opony stała się w takim miejscu i czasie a nie w innych okolicznościach.

Pechowy powrót z pracy

Do pracy droga przebiegała spokojnie i standardowo. Po powrocie z pracy mieliśmy wybrać się na małą przejażdżkę. W Redłowie na rondzie poczułem, że tył jakiś miękki zrobił się. Spojrzałem za siebie i okazało się znowu nie mam powietrza. Czyżby koszmar z Iławy powrócił :( Dotarłem do pobliskiej stacji benzynowej. Obejrzałem koło i nic nie znalazłem, ale dopompować też niezło, bo całe powietrze natychmiast uchodziło. Znalazłem dwie dziury od strony wewnętrznej. Uznałem, że to musi być ta pechowa opaska na obręcz. Założyłem zapasową dętkę, która też już wiele przeszła. W domu postanowiłem wymienić opaskę na taśmę Zefal kupioną w Iławie. Opaska przesuwała się dość lekko na boki obręczy i chyba to było przyczyną ostatnich uszkodzeń dętek. Mam nadzieje, że teraz wszystko już będzie dobrze i bez niespodziewanych przygód.